Nevada draugabæir og sögustaðir Searchlight’s Early Roads: Saga flutninga og sýslnasamgangna Snemma á 19. öldinni voru ferðalög og vöruflutningar í Mojave-eyðimörkinni hrikalegir en samt nauðsynlegir til að tengja saman gróna bæi eins og Searchlight og Nipton. Searchlight Stage and Freight Line, stofnað árið 1904, varð hraðari líflína fyrir íbúa og fyrirtæki. Þjónusta þess til Nipton hófst árið 1905, þó að leiðin væri langt frá því að vera auðveld. Upphafleg samkeppni fyrirtækisins við Perew-reksturinn um Barnwell-leiðina sá sinn hlut af áskorunum.
þar á meðal ökutæki með háa miðju á grýttum vegum í fyrstu ferð sinni. Þrátt fyrir þetta dafnaði Barnwell-leiðin vegna rótgróinna viðskipta og innviða, á meðan Nipton-vegurinn náði gripi síðar með opnun San Pedro, Los Angeles og Salt Lake-járnbrautarinnar árið 1904. Í mars sama ár státuðu auglýsingar af reglulegum ferðum til Barnwell, Eldorado Canyon og víðar. Fraktlínan tengdi ekki bara bæi – hún varð þráður í stærri samgöngum á milli Los Angeles og Salt Lake City og breytti einangruðum eyðimerkursamfélögum í virka miðstöð verslunar og tenginga.
Heimild: Nevada Ghost Towns and Historic Sites’s Post Facebook
1910 fangar mynd af Sam Stragg og konu hans standa stolt við hlið vagnsins, með nafni Red Bluff Steam Laundry. Þessi ljósmynd frá Tehama County, Kaliforníu, gefur innsýn inn í líf frumkvöðla snemma á 20. öld sem gegndu mikilvægu hlutverki í samfélögum sínum. Vagninn táknar tengslin milli staðbundinna fyrirtækja og hversdagslífs íbúa og sýnir mikilvægi þjónustu eins og þvottahúss á þeim tíma. Skuldbinding Stragg-fjölskyldunnar við vinnu sína endurspeglar þann dugnaðaranda sem einkenndi marga smábæi í Kaliforníu. Þessi mynd er varðveitt af Tehama-sýslubókasafninu og þjónar sem vitnisburður um ríka sögu og frumkvöðlaanda svæðisins.
Heimild: Fengið að láni frá Nature Lovers Facebook
Eftir Marshall Trimble | 6 desember, 2021 | True West Blog
Murphy wagon
Vagnalestir hófu fyrst að stefna vestur í byrjun 1820 með opnun Santa Fe-slóðarinnar frá St Louis. Hins vegar áttu brottfluttar lestir til Oregon og Kaliforníu uppruna sinn um miðjan 1840. Það náði hámarki á 1850 eftir gullæðið í Kaliforníu. Borgarastyrjöldin kom og fljótlega eftir að henni lauk var járnbrautinni yfir meginlandið lokið. Enn voru nokkrar brottfluttar vagnalestar, aðrar millilandalínur voru kláraðar á næstu árum en flestir nýliðarnir komu með járnbrautum.
Þetta kom allt saman við samþykkt lög um heimabyggð árið 1862 sem áttu að hvetja til fólksflutninga vestur á bóginn. Það var mikil löngun hjá fólki sem starfaði í myllunum í fjölmennum austurborgum og
nýir innflytjendur að eiga sitt eigið land og Homestead-lögin leyfðu þeim að skrá sig og setjast að á 160 hektara landi. Ef þeir lifa á því í fimm ár, borgaði lítið gjald og þeir myndu fá eignarrétt á því. Annaðhvort þyrftir þú að vera ríkisborgari eða vinna að því að verða það.
Union Pacific og Burlington Northern áttu um 16% hlut í Nebraska. Fyrirtækin höfðu fengið stóra landstyrki svo þau réðu til sín fjölda fólks frá Bandaríkjunum og Evrópu til að fara vestur með járnbrautum og kaupa land af þeim. Landnemi gæti keypt land fyrir $15 umsóknargjald en landnemar sem kaupa af járnbrautum gætu borgað $800 fyrir 160 hektara. Járnbrautirnar höfðu meira að vinna svo þær auglýstu. Þeir studdu umbótaáætlanir í landbúnaði sem myndu hjálpa bændum að ná árangri. Þetta myndi skapa meiri þörf fyrir flutningaþjónustu. Því meira sem bændum tókst, þeim mun betur tókst teinum. Árið 1876 voru ellefu járnbrautir í Nebraska. Sumum brottfluttum dafnaði vel á meðan aðrir komust á land ónýtt til búskapar.
Þetta er áhugaverður og tiltölulega óþekktur hluti vestrænnar sögu.
Eftir Sherry Monahan 25. september 2018 Málefni óbyggðanna
Þýtt og skráð af Friðriki Kjartanssyni nóvember 2022
George Swan byggði sér snoturt gistihús í El Dorado-sýslu í Kaliforníu snemma á níunda áratugnum (nítjándu aldar) til að sjá fyrir mat og húsaskjóli fyrir um 200 manns sem voru á leið í fjallgöngu í Nevada. En maður vissi aldrei hvort matreiðslumaðurinn á hinum ýmsu stöðvum úti í óbyggðum gætti þess að forðast feld hundsins eða óhreinar hendur krakkanna meðan hann matbjó. — Slippery Ford House, með góðfúslegu leyfi Library of Congress —
Árið 1850 var farið að gæta gullæðis og það varð sífellt fleiri brautryðjendum hvatning til að fara með vögnum sem lögðu leið sína til Vestur-Evrópu. Það var þægilegt að fara í vagnalestina en oft þrengdu menn sér á bekkjum og á þökum sem gengu fram og aftur eftir ósléttum svæðum. Eina hvíldin sem ferðalangarnir fengu voru á „swing“ eða „home“ stöðvunum á leiðunum sem voru víða um óbyggðir, en þar var meðal annars hin fræga Butterfield Overland. Swingstöðvarnar buðu ekki upp á annað en byggingu með lagerhúsnæði til að aðstoða við hestaskiptin, en heimastöðvarnar voru einkaheimili þar sem eigendurnir borðuðu. Stöðvarnar voru að jafnaði með 25 til 50 kílómetra millibili á leiðunum.
Um miðja vegu milli Atchison, Kansas og Denver í Colorado var heimili Troud-fjölskyldunnar. Daniel Trout og systur hans voru þekkt fyrir ljúffengan mat og gestrisni. Eldamennska Lizzie var svo góð að hún var ráðin af bandaríska herforingjanum McIlvain til að aðstoða eiginkonu hans við eldamennskuna á viðkomustað þeirra í Latham.
Fæði var ekki innifalið í farmiðanum og hljóp á bilinu fimmtíu til sjötíu og fimm sent. Sumir sparsamir farþegar ákváðu að fylla vasa sína og hamstra í ferðinni til að spara sér pening. Hugsaðu þér að vera við hlið farþega sem er með kjötkássu, þurrkaða síld, þurrkað nautakjöt, ost og kex og þurran rjómaost innan fata. Maturinn, sem borinn var fram á flestum viðkomustöðunum, var meðal annars beikon, skinka og vísundar, elgsteikur og antilópusteikur. Sumir borðuðu egg, kjúkling, brenndan kalkún, rjóma í kaffið, smjör og nóg af fersku grænmeti.
Ferðalangar urðu stundum agndofa yfir sóðahegðun á viðkomustöðunum. Viktoríubúar á ferðalagi frá Austurlöndum brugðust oft ókvæða við hinu laissez-faire-lega viðhorfi til hreinlætis. Hvað er laissez-faire? Maður nokkur settist til að matast á brautarstöð á rykugri sléttunni og greip um moldina. Húsráðandi heyrði á tal hans og sagði ferðamanninum að honum hefði verið kennt að allir ættu að borða moldarköku. Farþeginn svaraði: „Ég er meðvitaður um það, herra minn kæri, en ég nenni ekki að borða mína alla í einu.“
Kúskarnir voru meira að segja óviljugri að borða á sumum stöðum frekar en á öðrum og þær matstöðvarnar virtust vera fleiri en færri. Báru kúskarnir oftast við veikum maga. Maður nokkur fylgdist oft með frú X baka kexkökur handa sér en þær voru þekktar á Overland – línunni. Hann vissi hins vegar að frú X átti að klappa köttum og hundum og stinga höndunum samstundis ofan í kexdeigið. Bæði farþegar og bílstjórar nutu eftirréttar, en ekki eins á hverri stöð. Bílstjórarnir urðu sérstaklega þreyttir á þurrkuðum eplakökum. Þurrkuð epli voru undirstaða matarbirgða og bökur voru ódýrir eftirréttir. Það varð svo slæmt að samið var lag um hina ógurlegu þurrkuðu eplaköku. Það byrjaði: „Ég hata! Viðbjóður! Andstyggð! Fyrirlít! Andstyggilegar þurrkaðar eplabökur…“
Gerðu þetta goskex en reyndu að klappa ekki dýrunum fyrst.
Sódakex
2 1/2 bolli hveiti
1/2 teskeið af matarsóda
1/2 teskeið salt
3 matskeiðar svínakjöt eða smjör
1 1/2 bolli áfir
Blandið saman hveiti, sódavatni og salti í stórri skál. Skerið smjörið í smjörið til að mynda. Bætið við baunum í stóra bita. Bætið smjördeiginu út í og hrærið, ekki of mikið. Hnoðið blönduna varlega einu sinni til tvisvar á mjög gróft flotað yfirborð. Veltið upp úr henni til hálfsmjórrar þykktar. Setjið á feitt eða pönnu eða bökunarpönnu. Bakið við 450°F í 10–15 mínútur eða þar til þær eru gullnar.
Uppskrift aðlöguð frá Denison Daily News í Texas, 3. febrúar 1878
Heimild: True West History of the American frontier
Canopy Bonnet þarfnast smá aðhlinningar. Dráttarskaft fyrir einn hest fylgir. Alltaf geymdur í vind og vatsþéttum gám. Staðsettur Nálægt Stockton, CAÁsett verð $700
