Anna Ioannovia keisaraynja átti hestasleðann á undan!
Hestasleðinn hefur mörg sæti og er á meiðum. Hann er með fjórum hurðum og tíu gluggum.
Gluggar og efri helmingur hurða með mynduðum topphluta innihalda mjóar glerrúður sem eru tengdar saman með viðarröndum.
Yfirbyggingin, sem mjókkar niður, er nokkuð stór og samsvarar sér ágætlega.
Hér finnum við að minnsta kosti í sama mæli hina dæmigerðu barokkhilli í aðlaðandi skuggamynd.
Fyrir mikið notað farartæki sem ætlað var til lengri ferða á veturna er innréttingin nokkuð glæsileg og svipmikil.
Sleðavagninn er prýddur gylltum lágmyndarútskurði og skúlptúrum útfærðum á þann hátt og tækni sem minnir á síðasta fjórðung 17. aldar.
Þakbrúnarlistinn og veggsamskeyti yfirbyggingarinnar eru rammað inn með mjóum spronsum og útskornum laufmyndum.
Gluggar og hurðaumbúnaðurinn eru örlítið bogadregnir og með fallegum línum.
hliðarnar eru málaðir brúnir og skreyttir skrautmálverkum sem sýna eiginkenni ríkisvaldsins.
Þakið er krýnt með balusterum og meiðarnir eru skreyttir stórum myndum af sjávardýrum útskornum í við.
Hestasleðinn tekur allt að tíu manns í sæti. Inn af eru bekkir og langt borð. Sérstakir ofnar voru notaðir til að hita rýmið.
Þessi sleði er sýndur á 18. aldar útskurði Elizavetu Petrovnu keisaraynju sem gekk inn í Moskvu til krýningar hennar árið 1742.
Það er athyglisvert að ferðin frá Sankti Pétursborg til Moskvu tók þrjá daga. Þeir ferðuðust aðeins á daginn og hvíldu sig á nóttunni.
Ítarleg rannsókn á sleðanum hefur leitt í ljós að hann var smíðaður í Moskvu 1732, en ekki í Sankti Pétursborg 1742 eins og fram kemur í sérfræðibókmenntum frá því snemma á 19. öld og síðar.
Við höfum einnig fundið nafn þess sem smíðaði þennan einstaka vagn. Það var hinn þekkti franski meistari Jean Michel, sem kom til Rússlands árið 1716.
Sleðinn átti ekki aðeins Elizaveta Petrovnu keisara heldur einnig forvera hennar í rússneska hásætinu, Önnu Ioannovinu keisaraynju.
Endurbygging hátíðarvagnsins frá Civita Giuliana. Frá uppgötvun til endurreisnar.
Sýning fyrir almenning.
Saga um bata, lögmæti og eflingu einstakrar uppgötvunar.
Frá uppgötvun til endurreisnar.
Innihald: Frumsýning fyrir aðalsýninguna. Tímagapið milli nútímans og forna.
Staðsett í Museo Nazionale Romano frá 4. maí til 30. júlí 2023.
2019 hófust uppgröftur í Civita Giuliana, hverfi norðan hinnar fornu borgar Pompeii.
Glæsilegur fjögurra hjóla hátíðarvagninn fannst ásamt járnverki sínu, töfrandi brons- og silfurskreytingum sem sýna erótískar myndir, steinefnablönduðum viðarhlutum og áletrun lífrænna þátta (þar á meðal reipi og leifar af plöntuskreytingum).
Vagninn fannst næstum heill í portinu fyrir framan hesthúsið ásamt leifum þriggja hesta. Svona eins og undirbúið hefði verið að yfirgefa heimilið.
Þessi uppgötvun er einstök á Ítalíu þegar horft er til varðveisluástands. Líka í ljósi þess að einstakir skrautmunir og öll bygging vagnsins hafa komið fram.
Í einbýlishúsi í úthverfi sem hafði verið auðkennt og rannsakað að hluta til snemma á tuttugustu öld. Og færðist aftur í brennipunkt athyglinnar vegna ólöglegrar könnunar grafhýsis.
Uppgröfturinn var fordæmalaus, bæði hvernig hann hófst og vegna óvenjulegra uppgötvana sem þar voru gerðar.
Meðal fundanna var hátíðarvagn með íburðarmiklum brons- og silfurskreytingum í frábærri varðveislu.
Vagninn hefur nú verið endurgerður og bætt við hlutum sem vantaði en í öskunni geymdust „negatífur“ sem voru endurheimtar með gifsafsteypum af horfnum hlutum.
Það er loksins hægt að dást að vagninum í upprunalegri mynd og stærð á sýningunni „Augnablikið og eilífðin.
Milli okkar og hinna fornu“, sem verður haldin í Museo Nazionale Romano frá 4. maí til 30. júlí 2023.
Hins vegar, einstakt mikilvægi fundarins er afsprengi þeirrar staðreyndar að þetta var ekki vagn til að flytja landbúnaðarafurðir eða til daglegra hversdagslegra athafna, dæmi um það hafa þegar fundist bæði í Pompeii og Stabiae.
Hægt er að auðkenna vagninn sem pilentum, farartæki sem elíta í Rómverjaheiminum notaði við hátíðaathafnir og sérstaklega til að fylgja brúðinni í nýja húsið hennar.
Vagninn er einstakur og viðkvæmur fundur. Bæði vegna krefjandi varðveislu í samhengi fundar hans, og vegna þeirrar vinnu sem þarf til að sækja hann bókstaflega úr kafi og endurbyggja og svo sýna hann opinberlega.
Felur þetta í sér að fullu tilfinningu hverfulleika og eilífðar sem sagan veitir með sönnunargögnum um ótrúlegan menningararf Ítalíu.
Verkefnið hófst árið 2017 með samstarfi ríkissaksóknarans í Torre Annunziata, Carabinieri-listþjófnaðarsveitarinnar fyrir Campania og rannsóknardeildarinnar Torre Annunziata og fornleifagarðsins í Pompeii sem var skipuð til að stöðva ólöglega starfsemi í grafhýsum og rán á fornleifum svæðisins.
2019 leiddi þetta samvinnufrumkvæði til þess að viljayfirlýsing um lögmæti var undirrituð af ýmsum stofnunum sem miða að því að berjast gegn ólöglegri starfsemi á yfirráðasvæðinu í kringum Vesúvíus
Uppgröfturinn sem fylgdi í kjölfarið leiddi til uppgötvunar og endurheimtar herbergja og funda sem hafa gríðarlega sögulega og vísindalega þýðingu:
„Þegar vagninn fannst við uppgröftinn var hann afar mikilvægur vegna upplýsinganna sem hann gaf um þennan ferðamáta – hátíðarfarartæki – sem á sér enga hliðstæðu á Ítalíu. Svipaður vagn hafði fundist fyrir mörgum árum í Grikklandi, á stað í Þrakíu til forna, í gröf sem tilheyrir háttsettri fjölskyldu, þótt farartækið hafi verið skilið eftir á staðnum.Þetta er í fyrsta skipti sem pilentum hefur verið endurbyggt og rannsakað vandlega,“
SegirMassimo Osanna, forstjóri ítalskra safna, en undir eftirliti hans sem forstöðumaður Pompeii-garðsins hófst öll starfsemi 2018, þar á meðal undirritun viljayfirlýsingar við ríkissaksóknara.
.
þar á meðal eru hesthús með leifum nokkurra hesta og jafnvel spenntur hestur fyrir vagn (þar sem það hefur reynst mögulegt að búa til fyrstu gifssteypu þeirrar tegundar).
Frá fundi hátíðarvagnsins!
Herbergi fyrir þræla og hátíðarvagninn í þjónustuhlutum einbýlishússins, auk gifsafsteypu af tveimur fórnarlömbum eldgoss í íbúðarhúsnæðinu.
„Þetta er sérstæður fundur sem sýnir að frekari sannanna var þörf vegna einstaka eðlis ítalskrar arfleifðar,“ sagði Gennaro Sangiuliano, menningarmálaráðherra Ítalíu.
Endurgerð og sýning vagnsins táknar ekki bara endurheimt óvenjulegrar uppgötvunar fyrir borgara og fræðimenn.
Þetta kórónar árangur samstillts átaks sem felur í sér sameiginlegar afurðir fornleifagarðsins í Pompeii, skrifstofu ríkissaksóknarans Torre Annunziata og Carabinieri-listþjófnaðarsveitarinnar.
Það mun hvetja okkur til að kappkosta enn frekar að vera betur meðvituð um arfleifð okkar, sem er bæði arfleifð mikilfenglegrar fortíðar en einnig tækifæri fyrir borgaralegan og félagslegan hagvöxt í framtíðinni.“
„Uppgröfturinn sem gerður var í Civita Giuliana markaði einnig beitingu uppgreftiaðferðafræði í allt samhengi, sem þegar var hefðbundin venja í Pompeii, þar sem þverfaglegt teymi fornleifafræðinga, arkitekta, verkfræðinga, eldfjallafræðinga og mannfræðinga tók þátt. Núverandi endursmíði vagnsins og kynning hans fyrir almenningi endurspegla mun víðtækari sögu um að standa vörð um menningararf Ítalíu.
„Fyrir utan vísindalegt mikilvægi er vagninn líka tákn um dyggðugt ferli lögmætis, verndar og endurbóta, ekki bara einstakra funda heldur alls svæðisins í kringum Vesúvíus.
BætirGabriel Zuchtriegel, núverandi garðsstjóri, við.
„Vinnan markaði upphaf aðgerða sem ætlað er að taka eignarnámi ólögleg mannvirki til að halda áfram að kanna staðinn. Það tóku einnig þátt nokkrar stofnanir sem unnu saman að sama markmiði.
Auk ríkissaksóknara og Carabinieri hefur bæjarstjórn Pompeii einnig lagt mikið af mörkum til að stjórna umferð á vegum í þéttbýli sem varð óhjákvæmilega fyrir áhrifum af yfirstandandi uppgreftri.
Sýning dýrmætu fundanna markar upphafspunkt í átt að metnaðarfyllra markmiði sem felur í sér að gera alla villuna aðgengilega almenningi“.
Sýningin þar sem vagninn er sýndur hefur verið kynnt af ítalska menntamálaráðuneytinu og gríska menningar- og íþróttaráðuneytinu (Ephorate of Antiquities of the Cyclades) og endurspeglar mikilvægi samvinnu landanna tveggja.
Sýningin var skipulögð af framkvæmdastjóra safna og Museo Nazionale Romano-listasafnsins í samstarfi við listútgefendur Electa. Sýningin var skipulögð af fornleifafræðingnum Massimo Osanna, Stéphane Verger, Maria Luisa Catoni og Demetrios Athanasoulis, með stuðningi fornleifagarðsins í Pompeii og þátttöku Scuola IMT Alti Studi Lucca og Scuola Superiore Meridionale.
Elstu og útbreiddustu rússnesku farartækin voru sleðar. Allt fram undir lok 17. aldar var algengt að nota sleða í bæjum jafnvel á sumrin.
Í þá daga töldu Rússar að ferðast á sleða væri viskulegra en á hjólum.
Skemmti-vetrarvagnsleðinn í smíðaverkstæði hesthússins Prikaz í Kreml í Moskvu, frá 1689-1692; leður – Moskva, 17. öld; taffeta – Austurland, 17. öld. Eik, leður, taft, tin, kopar, gljásteinn, járn, flauel; gylling, stimplun, smíði, vefnaður.
Notkun sleða á sumrin voru forréttindi meðlima royalfjölskyldunnar, æðstu kirkjunnar og aðalsmanna í sínu nánasta fylgdarliði.
Vagnsleði þessarar greinar tilheyrði börnum keisarans Ivan Alexeevich. Keypt af Armory Chamber árið 1834 (?) frá Moscow-vagnageymslunni.
Hesthúsaskjöl Prikaz benda á mikla fjölbreytni sleða af rússneskri og erlendri gerð í Kreml Vagnageymslunni á 16. og 17. öld.
Nærmynd af leðuráklæðinu utan á skemmti-vetrarsleðavagninum. Á smíðaverkstæði Stables Prikaz í Kreml í Moskvu, 1689-1692.
Þar voru sérstakir sleðar til gönguferða, hvíldar, herferða, skemmtana og jarðarfara.
Í formi þeirra minntu sleðar á rússneska miðaldabáta með bogadregnum útlínum að framan og aftan.
Sleðavagninn (skemmtarinn) var notaður á veturna í meiri vegalengdir. Þetta var eins og lítið herbergi með pínulitlum gluggum og frekar breiðum hurðum hlutfallslega.
Frumgerð þess var yfirbyggð farartæki (povozka) snemma á miðöldum.
Gljágluggi á framhlið sleðavagnsins. Á smíðastofu Stables Prikaz í Kreml í Moskvu, 1689-1692.
Keisarinn og fjölskylda hans ferðuðust í „heitum“ povozka1, bólstruðum að innan með sable2.
Fylkingin samanstóð af langri lest. „Kross“ povozka innihélt tákn; „sængurföt“ povozka koffortin með rúmfötum keisarans, og „birgðir“ povozka innihélt föt og nærföt keisarans.
Vetrarskemmtarasleðinn var smíðaður af handverksmönnunum í Kreml-smíðaverkstæðinu í Moskvu á árunum 1689-1692. Það er ekkert annað safn í heiminum með vagna eins og þennan í safni sínu.
Sleðinn var kallaður „skemmtarinn“ vegna þess að hann var notaður í leiki og skemmtanir Ekaterinu, ungrar dóttur keisarans Ivan Alexeyevich, bróður og meðstjórnanda Péturs I.
„Skemmtarinn“ sleðavagninn á F.G. Vatnslitamynd Solntsev Fyrsti fjórðungur 19. aldar.
Lokuð tveggja sæta yfirbygging sleðavagnsins er sett á rauðmálaða sleðameiða.
Yfirbyggingin heldur enn sínu hefðbundna miðaldaformi.
Hann hefur formfasta, nákvæma skuggamynd og ferhyrndar útlínur, en það eru líka barokkeinkenni í innréttingunum.
Þrátt fyrir skemmtilega notkunarmöguleika og smæð vagnsins gefur hann hugmynd um hvernig hátíðarvetrarbúningur 17. aldar leit út.
Hliðar og framhlið á lokaðri yfirbyggingunni eru með gljágluggum með þunnum tin-ræmum, gullhúðuðum koparstjörnum og tvíhöfða erni; áklæðið innan í sleðanum er úr austrænu skarlat taffeta3 frá 17. öld og hliðar yfirbyggingarinnar eru bólstraðar með upphleyptu rauðu leðri með koparnöglum.
Upphleypt lágmyndamynstur er í gluggarúðunum (Gljásteinsskífunum) af laufmyndum, myndum af tignarlegum cerubum4, framandi dýrum og fuglum er góð andstæða rauðum bakgrunni.
Þak vagnsins er klætt svörtu leðri.
Þar til nýlega var talið að leðrið sem notað var á sleðavagninn hefði komið frá Spáni á 17. öld.
Hins vegar sýndu síðari rannsóknir að leðrið í áklæðinu var framleitt af Moskvu Kreml-meisturum.
Meistaraverk í vagnasmíði, tók þátt í krýningargöngu Katrínar II árið 1762 og síðar í mörgum ríkisathöfnum við rússneska keisaradóminn.
Elsti vagninn í safninu okkar, barokkvagn Katrínar II keisaraynju frá miðri átjándu öld, snýr aftur á sýningu okkar á keisaradómsvögnum eftir þriggja ára gagngera endurnýjunar í nokkrum þrepum.
Hinn glæsilegi 6 х 2,4 х 2,6 m vagn er uppgerður til upprunalegs glæsileika þökk sé sérfræðiþekkingu Phenomenon-endurreisnar- og rannsóknarsamtakanna og fjárhagsaðstoð frá rússneska menningarmálaráðuneytinu.
Svo umfangsmikil endurgerð er gerð á þessum vagni í fyrsta skipti í meira en hundrað ár.
Fjögurra sæta vagnsframleiðandinn Johann Konrad Bukendahl er úr viði, málmi, bronsi, gleri, leðri, flaueli, silki og ull, með tækni eins og útskurði, steypu, smíði, upphleyptu og gyllingu.
Nýlegt kerfi úr stálfjöðrum, búið til af Bukendahl, veitti þessum stórkostlega stóra vagni af Berlínargerð mjög mjúka fjöðrun, sem gerir hreyfingu hans „jafn mjúka og rólega og kláfflugur“.
Vagninn var geymdur í Court Stable Office-byggingunni í Sankti Pétursborg síðan 1860 og var falinn í State Hermitage í seinni heimsstyrjöldinni.
Safnið var fyrst sýnt í Cameron Gallery of Tsarskoe Selo árið 1971 og hefur síðan verið hluti af Duty Stable-sýningunni síðan 1990.
Tsarskoe Selo-safnið af vögnum státar af átta farartækjum frá tíma Katrínar, þar á meðal tíu sæta sleða, tíu sæta phaeton og barnavagni
Hér hafa keisaralegir fætur stigið á flauelið gegnum aldirnar!
Hér gefur að líta tannhjólin sem gegna hlutverki strekkingar á fjöðruninni þegar þörf er á.
Þægindi farþega voru einnig auðveld með mjúkum bólstruðum sætum, með góðu og stuðningsríku baki og armhvílum, fjaðurpúðum, gormgardínum og armpúðum.
Hægra megin neðan við miðju má sjá hluta fjöðrunarinnar sem þótti nýstárleg 1762.
Vagninn er kallaður Pipeno-vagninn og er til vínflutninga en uppruni á nafni vínsins er í Dutchman’s-pipe (Aristolochia durior) sem vex í Chile og Mið-Ameríku.
Vagninn er hins vegar staðsettur í Valencia á Spáni og til sölu! Ekki er minnst á smíðaár vagnsins en líklegt er að hann sé smíðaður um 1900 til 1910 samkvæmt mínum rannsóknum.
Hugvitsamlega er gengið frá lyftibúnaðinum! Vagninn er vel við haldinn.
Hjólin eru frekar mikið ,,diskuð” end bera þau þungar byrðar í guðveigum.
Sæti hér fremst og líklega er U-laga flatjárnið til að hvíla/spyrna fótunum í.
Heimild: Raúl Bernabeu Rodriguez á Facebook og Britannica
Romani með vagninn, ljósmyndað í Rheinland í Þýskalandi árið 1935. Myndataka:Bundesarchiv, Bild 183-J0525-0500-003/CC-BY-SA, sem dreift er samkvæmt leyfi frá skapandi nefndum (e. Creative Commons license) (Þýska alríkisskjalasafnið).
Rómafólkið er þjóð meðal þjóða sem hefur flust um Evrópu í þúsund ár.
Róma-menningin býr yfir ríkri munnlegri hefð, með áherslu á fjölskylduna. Rómaveldi er oft haft sem framandi og undarlegt og hefur sætt mismunun og ofsóknum í aldanna rás.
Í dag eru þau ein stærsta þjóðarbrot í Evrópu — um 12 milljónir til 15 milljónir manna, samkvæmt UNICEF, en 70 prósent þeirra búa í Austur-Evrópu.Um milljón Roma býr í Bandaríkjunum samkvæmt Time.
Rómafólkið er samheiti sem Róman einstaklingar nota til að lýsa sjálfum sér. Það merkir „fólk“. Samkvæmt stuðnings hópi Róma (e. Roma Support Group).
Samtök sem Rómafólk hefur stofnað til að efla vitund um róman hefðir og menningu.Þeir eru einnig þekktir sem Rom eða Roman.
Samkvæmt Open Society Foundations eru sumir aðrir hópar sem teljast til þjóðflokksins.
Róman fólkið á Englandi kvíslast frá Króatíu, Kalé frá Wales og Finnlandi, Róman frá Tyrklandi og Domari frá Palestínu og Egyptalandi. Ferðalangar Írlands eru ekki Rómanar að siðferði en þeir eru oft taldir hluti af hópnum.
Róman er einnig stundum kölluð Sígaunar.Sumir sjá það sem niðrandi orð, holdgervingur frá þeim tíma sem talið var að þetta fólk kæmi frá Egyptalandi.
Nú er talið að Róma-fólkið hafi flust til Evrópu frá Indlandi fyrir um 1.500 árum. Í rannsókn sem birt var árið 2012 í tímaritinu PLoS ONE var komist að þeirri niðurstöðu að rómastofnar hafa háa tíðni á tilteknum Y-litningi og DNA-hvötum sem finnast aðeins í stofnum frá Suður-Asíu.
Rómanska þjóðin sætti misrétti vegna dökkrar húðar og var eitt sinn hneppt í ánauð af Evrópubúum.
Árið 1554 samþykkti enska þingið lög sem gerðu það að verkum að vera sígauni væri refsivert með dauðarefsingu samkvæmt RSG.
Rómanfólk hefur verið sýnd sem lævísir, dularfullir utangarðsmenn sem segja frá högum og laumufé áður en haldið er til næsta bæjar.Reyndar er hugtakið “gypped” líklega skammstöfun á sígauna sem merkir slyngur, óprúttinn einstaklingur samkvæmt NPR. ( Yfirlestur.is ráðleggur að nota Romanfólk ).
Til að komast af var Roma-liðið stöðugt á ferðinni. Þeir hafa getið sér orð fyrir nafntogaðan lífsstíl og afar móðgandi menningu.
Vegna útigangsstöðu og farandstöðu stunduðu fáir nám og læsi var ekki almennt.
Margt af því sem vitað er um menninguna kemur í gegnum sögur sem sagðar eru af söngvurum og munnmælasögur.
Auk gyðinga, samkynhneigðra og annarra hópa beindu nasistar sjónum sínum að Rómaveldi í síðari heimsstyrjöldinni.
Þýska orðið yfir sígauna, Zigeuner, var leitt af grískri rót sem þýddi „ósnertanleg“ og samkvæmt því þótti hópurinn „óæðri af kynþáttauppruna“.
Romanfólkið var upprætt og sent í búðir til að nota sem þræla eða til að vera drepið.
Á þessum tíma fékk dr. Josef Mengele einnig leyfi til að gera tilraunir með tvíbura og dverga úr roman-samfélaginu.
Samkvæmt Minjasafni Bandaríkjanna um helförina drápu nasistar tugi þúsunda Rómana á landsvæðum Sovétríkjanna og Serbíu sem eru hernumin af Þjóðverjum.
Þúsundir Rómana til viðbótar voru drepnar í fangabúðunum Auschwitz-Birkenau, Sobibor, Belzec, Chelmno og Treblinka.Einnig voru búðir sem heita Zigeunerlager og voru einungis ætlaðar Rómafólki.
Talið er að allt að 220.000 Róma hafi látist í Helförinni.
Róman menning
Staðalmyndir og fordómar hafa í aldaraðir haft neikvæð áhrif á skilning á Rómamenningu, samkvæmt rómaverkefninu.
Rómafólkið er dreifð þjóð til margra svæða og hefur samspil þjóðlegrar menningar og íbúanna í kring haft áhrif á menningu þeirra. Engu að síður eru sérstæðir og sérstakir þættir róma-menningar.
Engu að síður eru sérstæðir og sérstakir þættir róma-menningar.
Andleg viðhorf
Rómanar fylgir ekki eigin trú,heldur taka þeir oft upp ríkjandi trúarbrögð landsins þar sem þeir búa, samkvæmt Open Society, og lýsa sjálfum sér sem „mörgum stjörnum sem eru dreifðar í augsýn Guðs.
“Sumir hópar Rómana eru kaþólskir, múslímar, hvítasunnumenn, mótmælendur, anglíkanar ( óþekkt orð ) eða baptistar.
Rómanar búa við flóknar reglur sem stýra hlutum eins og hreinleika, hreinleika, virðingu, heiðri og réttlæti.
Þessar reglur eru nefndar það sem er „Rromano“. Rromano merkir að hegða sér með reisn og virðingu sem Róma-manneskja, samkvæmt Open Society.
“Rromanipé er það sem Róman nefnir heimsmynd sína.
Tungumál
Þó að hópar Rómana séu fjölbreyttir tala þeir allir eitt og sama tungumálið, sem nefnist Rromanës.
Rromanës á rætur í sanskrítískum málum og er skyld hindí, punjab, úrdú og Bengal samkvæmt RSG.
Enskir mælendur hafa fengið sum rómuð orð að láni, þar á meðal „pal“ (bróðir) og „lollipop“ (úr lolo-phabai-kossum, rautt epli á priki).
Stigveldi
Venjan er að allt frá 10 til nokkra hundruða af hópum stórfjölskyldna myndi bönd eða hópa, sem ferðast saman í hjólhýsum.
Smærri bandalög, sem kallast Vitsas, eru mynduð innan hópanna og samanstanda af fjölskyldum sem eru leiddar saman með sameiginlegum uppruna.
Roman móðir og börn
Hver hópur er leidd af formanneskju, sem er kosið til lífstíðar.
Þessi einstaklingur er höfðingi þeirra. Forstöðukonan í hópnum, sem nefnist phuri dai, gætir velferðar kvenna og barna hópsins.
Í sumum hópum leysa öldungarnir úr ágreiningi og fara með refsingar, sem byggjast á hugtakinu heiður. Refsing getur þýtt mannorðsmissi og í versta falli brottvísun úr samfélaginu, samkvæmt RSG.
Fjölskyldugerð
Rómanar leggur mikið upp úr nánum fjölskyldutengslum, samkvæmt Rroma-stofnuninni:
“Rromafnfólk hafði aldrei land, ekki konungsríki eða lýðveldi, þ.e.a.s. hafði aldrei stjórnvald sem framfylgdi lögum eða úrskurðum.
Fyrir Roma er grunneining „eining“ mynduð af ættinni og ætterni.“
Bandalög fela yfirleitt í sér að stórfjölskyldan búi saman.
Í dæmigerðri heimiliseiningu getur verið höfuð fjölskyldunnar og eiginkona hans, giftir synir þeirra og tengdadætur ásamt börnum þeirra og ógift ung börn og fullorðin börn.
Romani giftist að jafnaði ung — oft á táningsaldri —og mörg hjónabönd eru skipulögð.
Brúðkaup eru að jafnaði mjög vel útfærð þar sem um er að ræða mjög stóran og litríkan kjól fyrir brúðina og hinar fjölmörgu viðstaddar hennar.
Þó að á tilhugalífsskeiðinu séu stúlkur hvattar til að klæða sig ögrandi er kynlíf eitthvað sem ekki er stundað fyrr en eftir giftingu, samkvæmt The Learning Channel.
Sumir hópar hafa lýst því yfir að engin stúlka undir 16 ára aldri og enginn drengur undir 17 ára aldri verði gift samkvæmt BBC.
Gestrisni
Yfirleitt er Róman fólk hrifið af sjónhverfingum.
Rómantísk menning leggur áherslu á að sýna auð og velmegun, samkvæmt róma-verkefninu.
Konur í Róm eru gjarnan með gullskartgripi og höfuðföt skreytt mynt.
Á heimilum verða oft sýningar á trúarlegum táknmyndum, með ferskum blómum og gull- og silfurskrauti.Þessir sýningargripir eru taldir heiðvirðir og til góðs.
Einnig þykir það heiður að deila árangri sínum og munu veitendur sýna gestrisni með því að bjóða upp á mat og gjafir.
Líta má á örlæti sem fjárfestingu í tengslaneti félagslegra tengsla sem fjölskylda getur þurft að reiða sig á þegar á bjátar.
Roman fólk í dag
Á meðan enn eru ferðabönd nota flestir bíla og húsbíla til að flytja á milli staða frekar en hesta og vagna fortíðarinnar.
Í dag hafa flestir Rómabúar komið sér fyrir í húsum og íbúðum og eru ekki auðgreinanlegir.
Vegna áframhaldandi mismununar viðurkenna margir ekki rætur sínar opinberlega og opinbera sig einungis fyrir öðrum Rómverjum.
Meðan ekki er til staðar efnislegt land sem tengist róman-fólkinu var Alþjóða-rómasambandið formlega stofnað árið 1977.
Árið 2000 lýsti 5. heimsþing Rómverja árið 2000 Rómantíka opinberlega þjóð utan landsteinanna.
Á áratugnum sem Róman fólkið var felld inn í skuldbindingu. Skuldbundu tólf Evrópulönd sig til að uppræta mismunun gegn Róman fólki.
( 2005-2015 ). Átakið beindist að menntun, atvinnumálum, heilbrigðismálum og húsnæðismálum, auk kjarna mála er varða fátækt, mismunun og samþættingu kynja- og jafnréttissjónarmiða.
Samkvæmt upplýsingum frá yfirvöldum í Rússlandi, þrátt fyrir frumkvæðið, er Roma þó áfram beitt víðtækri mismunun.
Samkvæmt skýrslu mannréttindastjóra Evrópuráðsins er skammarlega lítið um framkvæmd varðandi mannréttindi Róma… Í mörgum löndum er hatursorðræða, áreitni og ofbeldi gegn Rómafólki á boðstólum.
boðstólum.
8. apríl er alþjóðlegur dagur Róma, dagur til að vekja athygli á málefnum Rómasamfélagsins og halda upp á Róma-menninguna.
Frekari skýrslugjöf Tim Sharp, ritstjóra tilvísunarritsins.
Steingerðar leifar rómversks tveggja hjóla hestvagns í Króatíu
Vinkovci er bær í Austur-Króatíu og í nágrenninu er lítið þorp, Stari Jankovaca, en svæðið var undir yfirráðum Rómverja 300–400 eftir Krist.
Fornleifafræðingar grófu upp heillega steingervinga af tveggja hjóla vagni, þekktur á latínu sem Cisium = léttur hjólavagn, ásamt steingerðum beinagrindum af hestum.
Hestarnir og vagninn voru saman í rými sem greinilega var nokkurs konar haugur þekktur úr greftrunarsiðum víkinga að leggja til höfðingja í skipum sínum sem eru sjaldgæfir greftrunarsiður meðal Rómverja.
Vel efnuð fjölskylda mun hafa greftrað hesta og vagn með þessum hætti samkvæmt fræðimönnum en auðmenn þessara tíma voru stundum greftraðir með þessari aðferð með hestunum sínum.
Sviðstjórinn Boris Katofil útskýrði fyrir þarlendum fjölmiðlum að sá siður að grafa í kumli (forngrafhaugur) væri óvenjuleg aðferð þarna suður af Pannoinan-vatnasvæðinu.
Boris bætti við: Siðurinn er í tengslum við afar auðugar fjölskyldur sem hafa gegnt áberandi hlutverki í stjórnsýslunni, félagslegu og efnahagslegu í samfélaginu í héraðinu.
Fundurinn er talinn vera frá þriðju öld e.Kr. en teymi vísindamanna vinnur að því að staðfesta aldurinn.
Marko Dizdar sagði þetta einstaka uppgötvun í Króatíu.
Hann sagði: Það næsta sem unnið verður að er langt ferli hreinsunar og varðveislu fundarins samhliða rannsóknum og skilgreiningum.
Við höfum meiri áhuga á hestunum, hvort sem þeir eru ræktaðir hér eða koma frá öðru heimsveldi, sem mun segja okkur meira um hversu mikilvæg og auðug þessi fjölskylda var.
Við finnum út úr því með samvinnu við innlendar stofnanir sem og fjölda evrópskra stofnana.
Fornleifafundur sem á sér engan líka á Ítalíu þó víðar væri leitað!
2019. Fornleifafræðingar fundu Rómverskan vagn grafinn í ösku og rykiPompei hörmunganna frá 79 fyrir Kristsburð. Vagninn mun hafa verið viðhafnarvagn notaður á bæjarhátíðum og tillidögum en hann var grafinn upp úr öskunni í einbýlishúsi (villu Civita Giuliana) 700 metrum norður af veggjum Pompei og er mjög heillegur og vel varðveittur miðað við 2000 ára geymslu.
Vagninn er fjögurra hjóla úr járni, bronsi og tini. Massimo Osanna stjórnandi uppgraftrarins segir að vagninn sé eini sinnar tegundar grafinn upp á svæðinu. Uppgraftarvinna hefur áður skilað ýmsum hagnýtum ökutækjum notuð til flutninga og vinnu en aldrei þeim sem notuð voru til hátíðarathafna. Ósanna bætti við: „Þetta er óvenjuleg uppgötvun sem efldi skilning okkar á lífinu til forna.“ Hann bætti við: „Vagninn hefði verið notaður við hátíðargöngur og prósessíur“. Menningarráðuneytið kallar það „einstaka uppgötvun til fordæmis á Ítalíu“.
Pompeii var 13.000 manna bær þegar hamfarirnar gengu yfir og fólk og lífsgögn grófust undir ösku og ryki og eyðileggingarmátturinn jafngilti mörgum kjarnorkusprengjum.
Um það bil 2/3 af 165 hektara bæjarins hafa verið afhjúpaðir. Rústirnar uppgötvuðust ekki fyrr en á 16. öld og skipulagður uppgröftur hófst 1750. Pompei heldur áfram að koma okkur á óvart með opinberun við uppgröft og hreinsun, í mörg ár enn ef að líkum lætur segir menningarmálaráðherrann Dario Franceschini.
Einstakt skjal um líf grísk-rómverska Pompeii stórt aðdráttarafl ferðafólks um Ítalíu og er það á heimsminjaskrá UNESCO.
Myndband um uppgröft hátíðarvagnsins í Pompei ásamt tengdu efni
